valdoek

Wat een groot doek. Meer dan twintig meter lang… Wanneer heb ik ooit zo’n groot doek zien vallen? Nooit. Een beetje zenuwachtig. Kan dit doek de verwachting waarmaken? Waar zit het touwtje, wie gaat eraan trekken? Natuurlijk. De wethouder. Wethouders trekken aan touwtjes. Hoop maar dat het touwtje niet breekt. En dat het doek goed valt.

Eigenlijk (ja, ik begin deze zin met dat woord) staan we met z’n allen aan de verkeerde kant. Dit is niet de spannende kant van het werk. Het werk is van deze kant hermetisch. Ze moeten dadelijk wel naar binnen gaan, deze mensen. Door de deur achter dit doek, om het verschil in effect op het oog te ontdekken. De twinkeling op het oog, het licht en schaduwspel, dat ervaar je helemaal niet vanaf hier. Hoop maar dat de mensen dat begrijpen. Ik moet ze dat vertellen, straks, nadat het doek valt. Ok/ doe ik.

Ik ben niet nerveus. De zon schijnt. Ik loop met de meute mee. Mijn familie is hier. Ik vertel Faes dat er onder dit doek een hele grote tekening is die papa gemaakt heeft. Hij knikt. En wijst naar het zwarte doek. Daar? Ja daar!

Eindelijk is iedereen daar. Het wordt stil. De directrice kondigt de kunstenaar aan. Mijn naam. En ze noemt ook Maurice, mijn broer. Ja, hier zijn wij. Het doek valt. Stilte. Langzaam een applaus. Adem in.

Achter het doek kijken? klik
Ingrid Annokkee maakte deze foto. Zij is de architect van het hele plan achter het doek.